Խորէն արագ քայելով դուրս կ՚ելլէ։ Նալգատուտն ու ես իրեն կը հետեւինք ու դրան առջեւ, փայտէ սիւներէն մէկուն կապուած կենդանի մը դիմացնիս կ՚ելլէ։
«Ասիկա Զաաթարի նշանաւոր յահն է», կը յայտարարէ Խորէն սպիտակ մեծ թաշկինակով մը քրտինքը սրբելով. «Ասոնցմէ միայն Զաաթարի մէջ կը գտնես եւ ան ալ շատ մեծ դժուարութեամբ։ Երեւակէ, որ նոյնիսկ դուրսը՝ կենդանաբանական պարտէզները չունին, որովհետեւ յահերը երկրէն դուրս հանելը բացարձակապէս արգիլուած է»։
Տարօրինակ կենդանի մըն է դիմացս նստածը։ Իր կլոր աչքերն ու մազոտ մարմինը քիչ մը Խորէնը կը յիշեցնեն, սակայն դէմքին արտայայտութեան մէջ երկչոտ, շուարած բան մը կայ։
«Ասոնք շատ յարգի են։ Երեւակայ՛, որ սկզբւոնքով թռչող կենդանիներ են, բայց հետաքրքրականը այն է, որ մայր յահը, ծննդաբերութենէն անմիջապէս ետք իր ձագերուն թեւերը կ՚ուտէ, որպէսզի իրմէ չհեռանան։ Յահերը ընդհանրապէս իրար չեն հանդուրժեր, բայց ընտանի կենդանիներ են. բաւական ուշիմ եւ չափազանց հաւատարիմ։ Պահելը շատ դիւրին։ Ամէն ինչ կ՚ուտեն։
