Վիպումներ

«Նոյնիսկ Աստուած մը պէտք ունի վկայի։ Աստուածային անծանօթութիւնը պէտք է դիմակազերծուի ա՛յս աշխարհէն ներս։ Երկարօրէն մտածած էի այդ մասին. ի՞նչ կրնար ըլլալ վկայի դեր կատարողը։ Կարծես հիւանդ կ՚ըլլայի, միմիայն խորհելով որ ե՛ս պէտք է ըլլայի այդ վկան, այդ էակը որ ո՛չ միայն պէտք է ինքն իրմէ վտարուէր նպատակին ի խնդիր, այլեւ պէտք է նպատակէն իսկ վտարուէր առանց խնդիրի, եւ մնար նոյնքան փակ, նոյնքան անշարժ, որքան սահմանաքար մը ճամբու եզրին»։*
(Մորիս Բլանշոյ)

«Վերջին մարդուն հետ հանդիպումը, վերջնութեան հորիզոնէն ներս արձանագրուիլը, վերջին մարդու “անվկայութեան” պաշտպանը եւ հսկողը ըլլալու ստիպողութիւնը նոր լեզու մը կը պահանջեն, ամէնօրեայ փորձառութիւն չեն, բնականաբար։ Վերջնութեան դէմ յանդիման՝ կը գտնուինք աղէտի համաստեղութեան տակ։ Ուրիշ բան չէ աղէտը, վկային մահն է մարդուն մէջ։ Վերջին մարդը նաե՛ւ վերապրող մըն է։ Վկայի մահուան դէպքէն ետք վերապրողը չի կրնար վկայել ինքն իր մէջ վկայի մահուան մասին, որպէս դէպք»։
(Մարկ Նշանեան)