Զար զընգը

երբ լոյսը բաժնուեցաւ խաւարէն,
երբ երկինքը բաժնուեցաւ ծովէն,
երբ ծովէն ծնաւ երկիրը,
երբ երկրին վրայ սերմեր ծիլ տուին,
երբ քոյր-եղբայր լուսատուներ յայտնուեցան երկնքին մէջ,
երբ ծովուն մէջ թափանցեցին ձուկեր,
երբ երկնքին մէջ սաւառնեցան թռչուններ,
երբ երկրին վրայ յայտնուեցան կենդանիներ,
կեանքի ոգին հոն էր․
այո՛
ան կար եւ կը շնչէր․
կեանքի ոգին թեթեւ էր,
եթերային,
ազատ ու երջանիկ․
ան կար եւ կը շրջէր՝
գիշեր-ցերեկ
երկնքին ու երկրին վրայ․
երբ ցանկար՝
ան կրնար
սուզուիլ ծովերուն խորերը,
ձուլուիլ քարերուն մէջ,
ծուարիլ ծառերուն մէջ,
պահուըտուք խաղալ լուսատուներուն հետ…