Մաս կը կազմէ Պատառիկներ շարքին։
Գլխուս վրայ ամպ մը կայ,
ամպէն անձրեւ կը տեղայ…
Մաղ մաղ թող տեղայ,
մաղ մաղ անձրեւ թող տեղայ…
Անձրեւը տանիմ արտին տամ,
արտը ինծի ցորեն տայ…
Ցորենը տանիմ ջաղացքին տամ,
ջաղացքը ինծի ալիւր տայ…
Մաղ մաղ թող տեղայ,
մաղ մաղ ալիւր թող տեղայ…
Ալիւրը տանիմ տաշտին տամ,
տաշտը ինծի խմոր տայ…
Խմորը տանիմ թոնիրին տամ,
թոնիրը ինծի լաւաշ հացիկ տայ…
Մաղ մաղ թող տեղայ,
մաղ մաղ լաւաշ թող տեղայ…
Գլխուս վրայ ամպ մը կայ,
ամպէն բարիք կը տեղայ…
Մաղ մաղ թող տեղայ,
մաղ մաղ բարիք թող տեղայ…
Հովանոցիս տակ
հինգ հատ կաչաղակ
կ՚երգեն շարունակ...
Չկա՛յ, չկա՛յ, անձրեւ չկայ,
ան որ կ՚ուզէ հոս թող գայ...
Հովանոցիս տակ
հինգ հատ կաչաղակ,
տասը հատ թութակ
կ՚երգեն շարունակ...
Չկա՛յ, չկա՛յ, անձրեւ չկայ,
ան որ կ՚ուզէ հոս թող գայ...
Սեւ ագռաւը օճառ գտաւ.
օճառը առաւ
ճուլո՛ւմբ, ջուրը մտաւ,
ամբողջ օրը ան լոգցաւ…
Լուա՜ց կըտ կտուցը…
Լուա՜ց փոր փորիկը…
Լուա՜ց պոչ պոչիկը…
Բայց սեւ գոյնը
չանցաւ, չանցաւ…
Սեւ ագռաւը
շա՛տ բարկացաւ,
սաստի՛կ զայրացաւ…
Ջուրէն ելաւ,
օճառը նետեց
ու կռկռաց՝
– Ղա՜, ղա՜,
օճա՞ռ է սա…
Օճառը հարցուց օճառին՝
– Ինչո՞վ կ՚օճառուիս...
Օճառը պատասխանեց օճառին՝
– Օճառով կ՚օճառուիմ...
Օճառը օճառով
օճառուեցաւ, օճառուեցաւ,
օճառուեցան, օճառուեցան,
փրփրեցան, փրփրեցան,
հալեցան, հալեցան,
անհետացան...
Թռչուններուն քով
իրարանցում է…
Սիրելի Վարդապետին
շուրջը հաւաքուած,
Սիրելի Վարդապետին
ուսերուն թառած,
ամեն մէկ թռչուն
կը փորձէ
ի՛ր փետուրը
յանձնել Վարդապետին…
Իմս… իմս… ի՛մ փետուրս…
Իմս… իմս… ի՛մ փետուրս…
Ի՜նչ աղմուկ…
Ի՜նչ իրարանցում…
Վարդապետը վերջապէս
կը լռեցնէ բոլո՜ր թռչունները…
Չի՛ք, չի՛ք,
աղմուկը չի՛ք,
եւ հրա՜շք…
Հլու հնազանդ
կը լռեն բոլո՜ր թռչունները…
Խաղաղութի՜ւն…
Վարդապետը կը ժպտի,
ապա կարգով՝
ամեն մէկ թռչունէ
կը ստանայ փետուր մը…
Փետուրնե՜ր…
Գո՛յն գոյն փետուրներ…
Երեսունվե՛ց հատ
գոյնզգոյն փետուրներ…
Փետուրները
յաջորդաբար
թաթխելով թանաքին,
Վարդապետը կը գրէ
գլխագիրներ,
Վարդապետը կը գծէ
թռչուններ…
Թռչուններուն քով
համերգ է՝
երկնայի՛ն համերգ,
մինչ սիրելի Վարդապետը
մագաղաթին վրայ
կը գրէ ու կը գծէ,
գոյն գոյն,
աննման
թռչնագիրներ…
Այբ Բեն Գիմ,
ձեզի հանելուկ ունիմ…
Դա Եչ Զա,
ան որ կը գիտնայ…
Է Ըթ Թօ,
պէտք է ըսէ՝ պըճինկօ…
Ժէ Ինի Լիւն,
շատ դիւրին…
Խէ Ծա Կեն,
ո՞վ ելաւ ծակէն…
Հօ Ձա Ղատ,
ո՞վ ունի սապատ…
Ճէ Մեն Յի,
շապիկ ունի,
կոճակ չունի...
Նու Շա Ո,
մուկը ուղտը,
Պարոն օձը,
պըճինկօ…
Չա Պէ Ջէ,
մուկ չէ, թռչուն չէ…
Ռա Սէ Վեւ,
կուրծքը ճերմակ,
թեւերը սեւ,
իսկ պոչիկը մկրատաձեւ…
Տիւն Րէ Ցօ,
մուկը ուղտը,
Պարոն օձը,
ծուռ չղջիկը,
ծիծեռնակը,
պըճինկօ…
իսկ յետո՞յ…
Ւիւն փիւր քէ,
փրթած պոչը կը փնտռէ…
Փրթած պոչը մինչեւ գտնէ,
նորէն պոչ մը բուսեր է…
Օ ֆէ,
պոչը հոս է,
ինքը ո՞ւր է…
Մուկը ուղտը,
Պարոն օձը,
ծուռ չղջիկը,
ծիծեռնակը,
մողէզը եւ
փրթած պոչը…
Պըճինկօ…
Գետնառիւծը
մողէզին ընկերն էր՝
մտերի՜մ ընկերը,
սակայն գետնառիւծը
մի՛շտ իր գոյնը կը փոխէր…
Երբեմն կանանչ էր՝
տերեւին պէս կանանչ,
երբեմն կապոյտ՝
երկինքին պէս կապոյտ…
Երբ բարկանար
կարմիր կը դառնար,
իսկ երբ զարմանար՝
նարնջագոյն…
Երբ վախնար
դեղին կը դառնար,
իսկ երբ ամչնար՝
մանիշակագոյն …
Գետնառիւծը
մողէզին ընկերն էր,
մտերի՜մ ընկերը,
իսկ մողէզը երջանիկ էր,
կը կարծէր՝
թէ եօթը հատ ընկեր ունէր…
Բախտաւոր էր,
եօթը հատ ընկեր ունէր…
Քար քարի վրայ շարեցի,
մատուռ մը շինեցի,
վրան գմբեթ մը տեղաւորեցի,
ականջս դրան մօտեցուցի,
սուսիկ փուսիկ
պատարագը մտիկ ըրի...
Երբ պատարագը վերջացաւ,
մատուռին դուռը բացուեցաւ,
վարդապետը դուրս ելաւ,
երկար մօրուքը շարժեց
ու ըսաւ՝
– Մոմ վառեցի՞ր այս կիրակի...
Աղջիկ, աղջիկ,
մուկի պոչիկ,
տաք, տաք ջուրով,
անուշ բաղնիք…
Պզտիկ բերան՝
մատուռի խորան…
Բարակ մատներ՝
մատուռի մոմեր…
Աղջիկ, աղջիկ,
ոսկի աղջիկ,
վարդի ջուրով,
անուշ բաղնիք…
Պզտիկ բերան՝
մատուռի խորան…
Բարակ մատներ՝
մատուռի մոմեր…
Երկար մազեր՝
մատուռի աւել…
Մեր տանը առջեւ
պարտէզ կայ.
պարտէզին ծայրը
մէկ տանձի ծառ…
Ինչո՞ւ մէկ…
Հապա քանի՞…
Թող ըլլայ տասը…
Մեր տանը առջեւ
պարտէզ կայ.
պարտէզին ծայրը
տասը տանձի ծառ…
Տասը տանձի ծառին ծայրը,
տասը ծանր տանձ…
Մեր պարտէզին ծայրը կայ,
տասը տանձի ծառ…
Տասը տանձի ծառին ծայրը,
տասը ծանր տանձ…
Ձեր պարտէզին ծայրն ալ կա՞յ,
տասը տանձի ծառ…
Տասը տանձի ծառին ծայրը,
տասը ծանր տանձ…
Ծառը ծուռ է,
ծառը ծեր է…
Ծուռ է, ծեր է,
ծուռ ծեր ծառ է…
Ծառը ծեր է,
ծառը ծուռ է…
Ծեր է, ծուռ է,
ծեր ծուռ ծառ է…
Ծուռ ծեր ծա՞ռ…
Ծե՛ր ծուռ ծառ…
Ծեր ծուռ ծա՞ռ…
Ծո՛ւռ ծեր ծառ…
Հոս շէնք մը,
հոն ալ շէնք մը...
Շէնքերը բարձրացան,
թռչուններն ալ զարմացան,
ասոր անոր հարցուցին՝
ի՞նչ է անունը աս ծառին...
Հոս շէնք մը,
հոն ալ շէնք մը...
Շէնքերը բարձրացան,
թռչուններն ալ զարմացան,
ասոր անոր հարցուցին՝
ի՞նչ է պտուղը աս ծառին...